به گزارش وارش نیوز :هفته وحدت، نامی بر تقویم دل‌ها است، نه صرفاً ایامی در گذر زمان. این نام، یادآور میلاد خجسته پیامبری است که رسالتش، رهایی انسان از ظلمات جهل و تفرقه و پیوند جان‌ها به ریسمان محکم الهی بود تا تفرقه را از میان بردارد. پیامبر رحمت آمد تا امت بسازد؛ امتی برآمده از نژادها و فرهنگ‌های متفاوت، اما یک‌پارچه در ایمان، اخلاق و مقصد.

امروز، پس از قرن‌ها، میراث احمدی و محمدی او همچنان به صورت یک ندا زنده و پویا و توانا است. این ندا، نه یک شعار، بلکه استراتژی بقا و رمز شکوه است، به‌ویژه در عصر حاضر که غبار فتنه‌ها و توطئه‌های دشمن با استفاده از استراتژی جنگ ترکیبی و جنگ نرم، آینه جان جهان اسلام را کدر و تار کرده است.

جهان اسلام امروز، میدانی برای نبردی خاموش و بی‌امان است. نبردی که نه فقط در سنگرهای نظامی، که در دل‌ها و ذهن‌های مردم جریان دارد. فشارهای اقتصادی، تحریم‌های ناجوانمردانه و توطئه‌های تجزیه‌طلبانه همچون موریانه‌ای در ریشه‌های هم‌بستگی می‌خزند. رسانه‌های مغرض، با هزاران ترفند، چهره‌ای متفاوت و بسی ناجوانمردانه از اسلام و امت مسلمان به نمایش می‌گذارند و با دامن‌زدن به اختلافات مذهبی و قومی، سعی در فروپاشی بنیان‌های وحدت دارند.

آنان می‌کوشند تا از تنوع اقوام ایران، تفرقه بسازند؛ غافل از آنکه نیروی ایمان به خدا و پیامبر مهربانی‌ها، درختی تناور از وحدت پرورش می‌دهد که ریشه‌های آن در عمق تاریخ و شاخه‌هایش در گستره جهان پهن و پراکنده شده است.

وحدت امت احمد (ص) یک ضرورت راهبردی

در حقیقت وحدت امت احمد (ص) از یک آرزوی معنوی فراتر رفته و به یک ضرورت راهبردی تبدیل شده است. این وحدت به معنای تأکید بر مشترکات بنیادین و هم‌صدایی در برابر دشمن مشترک است.

ایمان به خدای یگانه، احترام به پیامبر خاتم (ص)، عشق به قرآن کریم و پایبندی به اصول اخلاقی، نقاط روشن پیوندی هستند که می‌توانند ده‌ها میلیون قلب را در سراسر گیتی به هم گره و پیوند بزنند. وقتی که دست‌ها به هم می‌رسند، همچون ریسمانی ناگسستنی می‌شوند که هیچ توطئه‌ای یارای گسستن این رشته محکم را نخواهد داشت.

در این مسیر پرفراز و نشیب، دانشگاه‌ها و حوزه‌های علمیه، نخبگان و اندیشمندان جهان اسلام پیشگامان صف‌آرایی وحدت‌اند. وظیفه آنان، تنها تبیین نظری نیست، بلکه باید با زبان عقل، تجربه تاریخی و تحلیل اجتماعی اذهان عمومی را روشن کرده و افق‌های نوین هم‌گرایی را ترسیم کنند.

بنابراین وحدت، تنها یک مسئولیت دینی نیست، بلکه یک مسئولیت تمدنی است. این همان حلقه گمشده‌ای است که می‌تواند جهان اسلام را از حاشیه خارج و به قدرت اول تبدیل کند.